متن سخنان اوباما درباره وقایع سوریه

متن سخرانی رئیس جمهوری آمریکا سه شنبه شب درباره سوریه:

هم میهنان آمریکایی من، امشب میل دارم درباره سوریه-دلیل اهمیت آن و این که ما به چه سویی حرکت می کنیم با شما سخن بگویم.

طی دو سال گذشته، آنچه با یک رشته اعتراضات مسالمت آمیز علیه رژیم سرکوبگر بشار اسد آغاز شد به یک جنگ داخلی وحشیانه تبدیل گردیده است. بیش 100.000 نفر جان باخته اند. میلیون ها نفر از کشور گریخته اند. در این مدت آمریکا با متحدان خود برای فراهم آوردن حمایت انسان دوستانه، کمک به مخالفان میانه رو و ارائه راه حلی سیاسی همکاری داشته است. اما من در برابر درخواست برای اقدام نظامی مقاومت کرده ام، زیرا ما نمی توانیم به جنگ داخلی گروهی دیگر از طریق نیروی نظامی، به ویژه بعد از یک دهه جنگ در عراق و افغانستان فیصله بخشیم.

وضعیت در 21 اوت، هنگامی که دولت اسد بیش از یک هزار تن از مردم خود شامل صدها کودک، را با استفاده از سلاح شیمیایی به کام مرگ فرستاد، به طرز چشمگیری دستخوش تغییر شد. تصویرهای مربوط به این کشتار انزجار آورند: زنان و کودکانی که با گاز سمی کشته شده اند، در ردیف های پشت سرهم قرار گرفته اند. افرادی دیگر کف در دهان دارند و به دشواری نفس می کشند. پدری به پیکر فرزندانش چنگ می زند و با لابه از آنها می خواهد که برخیزند و راه بروند. در آن شب هولناک، دنیا جزئیات مشمئز کننده ای از ماهیت سلاح های شیمییایی را به چشم دید، به چشم دید که چرا اکثریت قریب به اتفاق انسان ها چنین سلاح هایی را ممنوع ساخته- و استفاده از آنها را جنایت علیه بشریت و به منزله نقض قوانین جنگی اعلام داشته است.

البته همیشه چنین نبوده است. در جنگ جهانی اول، سربازان آمریکایی از جملۀ هزاران نفری بودند که به وسیله گازهای مرگ آور در سنگرهای خود در اروپا کشته شدند. در جنگ دوم جهانی، نازیها از گاز [شیمیایی] برای پدید آوردن ماجرای هولناک هولوکاست سود جستند. از آنجایی که این گازها می توانند، بدون تمایز میان سرباز و کودک نوزاد، موجب مرگ شمار انبوهی از افراد شوند، جهان متمدن یک قرن برای ممنوع ساختن آنها وقت صرف کرد. و در 1997، سنای ایالات متحده با اکثریت قاطع موافقتنامه بین المللی منع استفاده از سلاح های شیمیایی را از تصویب گذراند و اکنون 189 دولت که 98 در صد انسان ها را نمایندگی می کنند به آن پیوسته اند.

در بیست و یکم اوت این ضوابط بنیادی همراه با احساس مشترک انسانیت زیر پا گذاشته شد. هیچکس منکر این نیست که در سوریه از سلاح های شیمیایی استفاده شده است. مردم دنیا هزاران ویدیو، و عکس هایی را که با تلفن های همراه گرفته شده بود و گزارش هایی از رسانه های اجتماعی را مشاهده کرد و سازمان های انسان دوستی گزارش هایی از بیمارستان های انباشته از مردم که نشانه های آلودگی به گاز سمی در آنها بروز کرده بود را بازگو کردند.

علاوه بر این، ما می دانیم که رژیم اسد مسئول این کار بوده است. ما می دانیم که در روزهای پیش از 21 اوت، کارکنان بخش سلاح های شیمیایی اسد آماده حمله در نزدیک ناحیه ای که آنها گاز سارین را در آنجا مخلوط می کنند می شدند. آنگاه آنها بین سربازان خود ماسک ضد گاز پخش کردند. آنها به شلیک راکت از یک ناحیۀ تحت کنترل دولت به سوی 11 محله ای که رژیم می خواست آنها را از وجود نیروهای مخالف پاک کند، دست زدند. اندکی بعد آن راکت ها فرود آمدند، گاز انتشار یافت و بیمارستان ها از مردم در حال جان باختن و مجروحان پر شدند. ما می دانیم که مقام های بلندپایۀ دستگاه نظامی اسد نتایج حمله را مورد بازنگری قرار دادند و رژیم گلوله باران برخی از محلات را در روزهای پس از آن افزایش داد. ما همچنین نمونه هایی از خون و موی کسانی را که در آن مکان حضور داشتند و نتیجۀ مثبت در استفاده از گاز سارین را نشان می دهد مورد بررسی قرار دادیم.

هنگامی که دیکتاتورها مرتکب چنین قساوت هایی می شوند، آنها به دنیایی چشم دارند که رو برگرداند تا این تصاویر وحشتناک از خاطره ها زدوده شود. اما این اتفاقات روی داده است. واقعیت ها را نمی توان انکار کرد. پرسش اکنون این است که ایالات متحده و جامعه بین المللی آماده چه اقدامی برای مقابله با آن است. زیرا آنچه بر آن مردم- بر آن کودکان گذشت- نه تنها نقض قانون بین المللی بلکه به منزله خطری برای امنیت ما نیز است.

اجازه دهید دلیل آن را بیان کنم. اگر ما اقدامی نکنیم، رژیم اسد دلیلی نمی بیند که استفاده از سلاح های شیمیایی را متوقف سازد. به موازات تضعیف ممنوعیت این سلاح ها، خودکامگان دیگر هم دلیلی نمی بینند که در دستیابی به گازهای سمّی تامل بیشتری کنند. با گذشت زمان، سربازان ما بار دیگر با چشم انداز جنگ شیمیایی در جبهۀ نبرد مواجه خواهند بود. و دستیابی به این سلاح ها و استفاده از آنها در حمله به غیر نظامیان برای سازمان های تروریستی نیز می تواند آسان تر شود.

اگر جنگ از مرزهای سوریه فراتر رود، این سلاح ها می توانند متحدانی چون ترکیه، اردن و اسرائیل را مورد تهدید قرار دهند. و ناتوانی در مقابله با کاربرد سلاح های شمیایی ممنوعیت های موجود علیه دیگر سلاح های کشتار جمعی را نیز تضعیف خواهد ساخت و موجب جسور شدن متحد اسد، ایران، خواهد شد- که باید تصمیم بگیرد قوانین بین المللی را در ساختن یک سلاح هسته ای به هیچ انگارد، یا راه مسالمت آمیزتری را در پیش گیرد.

این جهانی نیست که ما باید بپذیریم. این همان چیزی است که در مخاطره است. و به این دلیل است که بعد از تامل دقیق، مصمم شدم که حمله نظامی هدفمند در برابر استفاده رژیم اسد از سلاح های شیمیایی در جهت منافع امنیت ملی ایالات متحده است. هدف این حمله بازداشتن رژیم اسد از استفاده از سلاح های شیمیایی، تضعیف توانایی رژیم او در استفاده از آنها، و روشن ساختن این موضوع برای جهانیان است که ما استفاده از این سلاح ها را تحمل نخواهیم کرد.

این قضاوت من به عنوان فرمانده کل قوا است. اما من همچنین رئیس جمهوری دیرینه ترین دموکراسی مبتنی بر قانون اساسی در جهان هستم. بنا بر این، اگرچه این اختیار را دارم که فرمان حمله نظامی را صادر کنم، بر این باور بودم که با توجه به عدم تهدید مستقیم و فوری برای امنیت کشور ما، درست آن است که این موضوع را برای بحث به سنا واگذار کنم. من معتقدم که دموکراسی ما هنگامی که رئیس جمهوری با حمایت کنگره اقدام به انجام کاری می کند قوی تر خواهد شد. و من معتقدم که هرگاه ما در کنار یکدیگر باشیم، آمریکا در خارج موثرتر عمل می کند.

این مسئله به ویژه پس از گذشت یک دهه که قدرت هرچه بیشتری را برای اعلام جنگ در اختیار رئیس جمهوری قرار داده است واقعیت دارد، و وظیفه هرچه سنگین تری را بر عهده سپاهیان ما می گذارد، در حالی که نمایندگان مردم را در تصمیم گیری های مهم درباره زمان استفاده از نیروی نظامی در حاشیه قرار می دهد.

اکنون، من می دانم که پس از تلفات وحشتناک در عراق و افغانستان، تفکر اقدام نظامی، هر چند محدود، مورد پسند مردم نخواهد بود. و از این گذشته، من چهار سال و نیم را صرف پایان دادن به این جنگ ها کرده ام، نه شروع آنها. سپاهیان ما از عراق خارج شده اند. لشکریان ما از افغانستان به کشور باز می گردند. و من می دانم که مردم آمریکا از ما در واشنگتن - به ویژه از من - می خواهند که به کار سازندگی در داخل کشور خودمان بپردازم: برای مردم اشتغال ایجاد کنم ، به مسئله تحصیل کودکان بپردازم، و طبقه متوسط را تقویتکنم.

از اینرو، جای تعجب نیست که شما پرسش های دشورای را مطرح می کنید. بنا بر این، اجازه دهید که برخی از مهم ترین این پرسش ها را که از اعضای کنگره شنیده ام، و در نامه هایی که شما برای من فرستاده اید پاسخ گویم.

نخست، بسیاری از شما پرسیده اید که آیا این اقدام نظامی ما را به آهستگی به طرف جنگ دیگری سوق نمی دهد؟ یک نفر به من نوشت که ما "هنوز در حال بازسازی خود به دلیل درگیری در جنگ عراق هستیم. یکی از سربازان کهنه کار این پرسش را با صراحت بیشتری مطرح ساخت: "مردم کشور از جنگ خسته و بیزار هستند."

پاسخ من ساده است: من نیروهای زمینی آمریکا را وارد جنگ در سوریه نخواهم کرد. من اقدام نظامی نامحدود مانند عراق و افغانستان را دنبال نخواهم کرد. من حمله هوایی طولانی مدت مانند لیبی و کوزوو را دنبال نخواهم کرد. این یک حمله هدفمند برای دست یافتن به هدفی روشن خواهد بود: جلوگیری از استفاده از سلاح های شیمیایی، و تضعیف توانایی های اسد.

افراد دیگری پرسیده اند که آیا اگر ما اسد را برکنار نکنیم، ارزش چنین اقدامی را دارد. همان گونه که برخی از اعضای کنگره گفته اند، هیچ دلیلی ندارد که تنها یک حمله "ایذایی" در سوریه انجام دهیم.

اجازه دهید موضوعی را روشن سازم: ایالات متحده حمله ایذایی را انجام نخواهد داد. حتی یک حمله محدود پیامی را به اسد خواهد فرستاد که هیچ کشور دیگری نمی تواند چنین پیامی را بدهد. من فکر نمی کنم که ما باید دیکتاتور دیگری را با استفاده از نیروی نظامی برکنار کنیم - ما از حمله به عراق دریافتیم که انجام چنین کاری ما را مسئول تمامی رویدادهایی قرار می هد که پس از آن اتفاق می افتد. اما حمله ای هدفمند می تواند اسد، یا هر دیکتاتور دیگری را قبل از استفاده از سلاح های شیمیایی به تامل بیشتر وادارد.

پرسش های دیگر درباره خطر اقدام تلافی جویانه است. ما هیچ خطر دیگری را نادیده نمی گیریم، اما رژیم اسد توانایی تهدید جدی نیروهای نظامی ما را ندارد. هر نوع اقدام تلافی جویانه دیگری را که آنها به دنبال آن باشند از خطرهایی است که ما هر روز با آن مواجه هستیم. نه اسد و نه متحدان او هیچ علاقه ای به تشدید شرایطی که به نابودی او بیانجامد ندارند. و متحد ما، اسراییل، می تواند با نیروی قوی خود، و نیز با حمایت تزلزل ناپذیر ایالات متحده آمریکا از خود دفاع کند.

بسیاری از شما سوال جامع تری را پرسیده اید: چرا اصلا ما باید در جایی که اینقدر پیچیده است دخالت کنیم، و جایی که - یک نفر برای من نوشت - "کسانی که به مبارزه با اسد پرداخته اند ممکن است دشمنان حقوق بشر باشند؟"

این حقیقت دارد که برخی از مخالفان اسد از افراط گرایان هستند. اما القاعده تنها در سوریه ای که دچار هرج و مرج شده باشد قدرت پیدا می کند در صورتی که مردم مشاهده کنند که دنیا هیچ اقدامی برای جلوگیری از کشته شدن غیرنظامیان بی گناه بر اثر حمله شیمیاییانجام نمی دهد. اکثریت مردم سوریه - و مخالفان سوریه که ما با آنها همکاری می کنیم - تنها به دنبال زندگی در صلح و آرامش، و برخوردار از منزلت و آزادی هستند. و روز پس از هر اقدام نظامی، ما تلاش های خود برای دست یافتن به راه حلی سیاسی که به تقویت کسانی که نیروهای مستبد و افراط گرایی را طرد می کنند دو برابر خواهیم ساخت.

سرانجام این که، بسیاری از شما پرسیده اید: چرا این وظیفه را بر عهده کشورهای دیگر نمی گذارید، یا به دنبال راههایی بدون استفاده از نیروی نظامی نمی پردازید؟ چند نفر به من نوشتند، "ما نباید پلیس جهان باشیم."

من موافقم، و عمیقاً یک راه حل مسالمت آمیز را ترجیح می دهم. طی دو سال گذشته، دولت من از طریق دیپلماسی و تحریم ها، هشدارها و مذاکرات تلاش خود را کرد، ولی رژیم اسد باز هم سلاح های شیمیایی را به کار گرفت.

با اینحال، طی چند روز گذشته ما شاهد نشانه های تشویق کننده ای بوده ایم. ازجمله دلایل آن، تهدید واقعی اقدام به نظامی و همچنین گفتگوهای سازنده ای بود که من با پرزیدنت پوتین داشتم. دولت روسیه از خود این اراده را نشان داده است که در اعمال فشار بر اسد برای رها کردن تسحیلات شیمیایی اش، به جامعۀ بین المللی بپیوندد. رژیم اسد اکنون اذعان کرده است که چنین سلاح هایی را در اختیار دارد، و حتی گفته به کنوانسیون منع سلاح های شیمیایی خواهد پیوست.

هنوز برای گفتن این که آیا این پیشنهاد به موفقیت خواهد انجامید زود است، و هر موافقتنامه ای باید در مورد که این رژیم اسد به تعهدات خود عمل خواهد کرد حقیقت یابی کند. ولی این طرح دارای توان بالقوه ای که خطر سلاح های شیمیایی را بدون نیاز به استفاده از زور از میان بردارد هست، به ویژه این که روسیه یکی از قوی ترین متحدان اسد است.

بنا بر این، من از رهبران کنگره خواسته ام درحالیکه ما این مسیر دیپلماتیک را دنبال می کنیم، رأی گیری برای صدور مجوز اقدام نظامی را به تعویق بیاندازند. من از جان کری، وزیر امور خارجه روز پنجشنبه، به دیدار همتای روسی اش می فرستم، و من هم گفتگوهایم را با پرزیدنت پوتین ادامه خواهم داد. من با رهبران دو تا از نزدیکترین متحدانمان، فرانسه و بریتانیا صحبت کرده ام، و ما همراه یکدیگر به رایزنی با روسیه و چین ادامه خواهیم داد تا قطعنامه ای را تدوین و به شورای امنیت سازمان ملل ارائه کنیم که طبق آن اسد به واگذاری تسلیحات شیمیایی خود، و نهایتاً نابود کردن آنها تحت نظر جامعۀ بین المللی مجبور شود. ما همچنین به بازرسان سازمان ملل این فرصت را خواهیم داد تا یافته هایشان را پیرامون آنچه که در 21 اوت اتفاق افتاد گزارش دهند، و به بسیج حمایت متحدانمان که در مورد ضرورت اقدام اتفاق نظر دارند، از اروپا گرفته تا کشورهای قارۀ آمریکا، و از آسیا گرفته تا خاورمیانه، ادامه خواهیم داد.

در این ضمن، به منظور حفظ فشار بر اسد، من به نیروهای نظامی مان فرمان داده ام تا موضع کنونی خود را حفظ کنند و در صورت ناکامی دیپلماسی آماده به واکنش باشند. و امشب، من مجدداً از سربازان و خانواده هایشان به خاطر فداکاری ها و نیروی باورنکردنی شان سپاسگزاری می کنم.

هموطنان من، نزدیک به هفت دهه است که ایالات متحده لنگرگاه امنیت جهانی بوده است. و این معنایی بیش از شکل دادن به موافقتنامه های بین المللی داشته است، معنای آن به اجرا گذاشتن آنها نیز بوده است. بار مسئولیت رهبری غالب اوقات سنگین است، ولی جهان به دلیل اینکه ما این مسئولیت را متقبل شده ایم، به مکان بهتری تبدیل شده است.

بنا بر این، خطاب به دوستانم در جناح راست، از شما می خواهم که بین تعهدتان به قدرت نظامی آمریکا، با خودداری از اقدام هنگامی که پای آرمان عادلانه ای در میان است سازگاری ایجاد کنید . به دوستانم در جناح چپ، از شما می خواهم که اعتقاد تان را به آزادی و کرامت برای تمام انسان ها با تصاویر کودکانی که از درد به خود می پیچند و روی زمین سرد بیمارستان در حال جان باختند آشتی دهید. زیرا گاهی اوقات، قطعنامه ها و بیانیه های محکومت دیگر کفایت نمی کنند.

براستی، من از همۀ اعضای کنگره، و شما که امشب از خانه هایتان به این پیام گوش می دهید، می خواهم تا ویدیوهای این حمله را تماشا کنید و از خود بپرسید: اگر ایالات متحدۀ آمریکا شاهد باشد که دیکتاتوری گستاخانه قوانین بین المللی را با استفاده از گازهای سمی نقض می کند، و رویش را به طرف دیگر برگرداند، در آن صورت ما در چه جهانی زندگی خواهیم کرد؟

فرانکلین روزولت گفت: "عزم ما برای عدم مداخله در جنگ های خارجی و درگیری های خارجی هنگامیکه آرمان ها و اصول گرامی ما به چالش کشیده می شوند، نمی تواند ما را از احساس نگرانی عمیق باز دارد." آنچه در سوریه در میان است، آرمان ها و اصول ما، و همچنین امنیت ملی و رهبری ما در جهانی است که می خواهیم از جلوگیری از به کاربردن بدترین سلاح ها در آن اطمینان حاصل کنیم.

آمریکا پلیس جهان نیست. اتفاقات ناگواری در سراسر جهان در حال وقوع اند، و درست کردن هر کار نادرستی از توان ما بیرون است. ولی وقتی با تلاش و خطر اندک می توانیم از کشته شدن کودکان با گازهای سمی جلوگیری کنیم، و بدین ترتیب در دراز مدت ایمنی بیشتری برای فرزندان خودمان فراهم آوریم، من معتقدم که باید دست به اقدام زنیم. این کاری است که آمریکا را از سایر کشورها متمایز می سازد. این چیزی است که ما را به کشوری استثنائی مبدل می کند. بگذارید با فروتنی ولی با عزم راسخ، این حقیقت اساسی را از نظر دور نداریم.

از شما سپاسگزارم. خدا یار شما باد. و خدا یار و نگهدار ایالات متحده آمریکا باد.

Follow us on Twitter @TRENDNewsAgency